“Ik laat me niet gek maken door nare verhalen”

Bij toeval ontdekte Marieke (59) dat ze blaaskanker heeft. En dat was niet het enige. Maar ze laat zich niet gek maken. Zeker niet door al die verhalen op internet. Met humor en nuchterheid geniet ze van haar vrijwilligerswerk en kleinkind.

“Het begon met mijn teen. Ja, dat klinkt raar, maar daar zat een stolsel, dachten ze. Via de huisarts ging ik naar de cardioloog, toen naar de internist. En die zei: dit klopt niet. Toen kwamen de scans, en ineens was er een tumor in mijn blaas én had ik vergrote lymfeklieren. Zo had ik niet één, maar twee totaal verschillende kankers. En allebei bij toeval gevonden. Had die internist niet verder gekeken, dan was dit misschien pas veel later ontdekt.”

Coronatijd

“Wat het extra ingewikkeld maakte, was dat dit allemaal tijdens corona gebeurde. Je zit thuis met een tumor en je hoort: ‘Normaal opereren we binnen twee weken, maar nu kan het zes weken duren.’ Dat was het ergste moment, denk ik. Want je weet niet hoe snel zoiets groeit. Gelukkig hebben ze me tóch na twee weken geholpen. Ik had gebeld, gevraagd of ze aan me wilden denken als er een plekje vrijkwam. En ze belden. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Dus mijn blaas werd snel geopereerd. Hij hoefde er gelukkig niet uit. Waarschijnlijk had ik niet-spierinvasieve blaaskanker, want ik kreeg een TURT. Daarbij wippen ze de tumor er via de plasbuis zo uit. Daarna kreeg ik één blaasspoeling met chemo om eventueel achtergebleven tumorresten te verwijderen. Een heel gerichte behandeling, omdat de chemo alleen in je blaas komt. Ik werd er verder niet ziek van. Maar de lymfeklierkanker, non-hodgkin, is ongeneeslijk. Dat zit er nog steeds. Een traag groeiende vorm, maar het blijft natuurlijk spannend.”

Meteen alles regelen

“Ik schoot wel een beetje in de paniek. Ruimde mijn huis op, vuilniszakken vol kwamen eruit. Ik nam het testament door met mijn kinderen en ook mijn levenstestament. Ik wilde dat alles geregeld was voor het geval dat… Ook praktisch hoor. En met humor. Zo vroeg ik een tweede bankpasje aan voor mijn zoon. Mocht ik er even niet meer bij zijn, dan kon hij iets regelen. Hij had dat pasje net en ging whisky halen. Gebruikte hij per ongeluk míjn pasje. ‘Gall & Gall, zag ik op m’n bankafschrift. Ik zei tegen hem: ‘Was ie lekker?’ ‘O, sorry mam, ik zal het meteen overmaken.’ Dat hoefde natuurlijk niet. Ik ben trouwens blij dat mijn beide zoons nu weer in de buurt wonen. Die ene woonde een paar jaar in Amerika, maar hij is gelukkig terug. Bovendien ben ik net oma geworden. Daar geniet ik volop van.”

Genieten van vrijwilligerswerk

“Na alle behandelingen wilde ik even iets heel anders. Ik ging naar Frankrijk en deed vrijwilligerswerk op een boerderij. Inmiddels ben ik afgekeurd en leef ik van een uitkering. We klagen wel veel in Nederland, maar die voorzieningen vind ik heel mooi. Ik ben er dankbaar voor. Maar ik wil ook een beetje mee blijven doen en iets terugdoen voor de maatschappij. Daarom werk ik nu als vrijwilliger bij de hulpposten van het Rode Kruis. Gelukkig kan ik dat doen. Soms ben ik wel ineens heel moe. En dan gaat het weer hartstikke goed. Voor de lymfeklier ging de controle van drie maanden naar een halfjaar. Voor de blaas ben ik net van een jaar weer terug naar een halfjaar. Dat komt door een blaasslijmvliesontsteking. Maar verder heb ik er niet zoveel last van en kan ik mijn ding wel doen.”

Weg van nare verhalen

“In het begin zocht ik op internet tien seconden naar informatie over mijn ziektes. En toen dacht ik: dit moet ik niet doen. Het is vooral kommer en kwel wat je daar leest. Ik werd daarom meteen lid van Hematon, patiëntenvereniging voor mensen met lymfeklierkanker, en van Patiëntenvereniging blaas- of nierkanker. Ik wil eerlijke, praktische informatie van lotgenoten, geen dramatoestanden. Zoals iemand bij de patiëntenvereniging blaas- of nierkanker tegen me zei: ‘ joh ik heb het al 20 jaar’. Dan denk ik: dat zijn goede berichten, daar kan ik me aan optrekken. Wat ik ook heel praktisch vind, is dat pasje waarmee je om medische redenen naar het toilet kunt als je ergens bent.”

Goede boeken

“Ik lees graag, van literatuur tot romans, en sinds ik ziek ben ook over lotgenoten. Er zijn van die pareltje die alles net iets lichter maken. Zoals dat boekje van René Gude: Sterven is doodeenvoudig. Iedereen kan het. Die man had humor. Maar hij bleef wat langer leven. En zo kwam er een vraaggesprek met hem in het boek: Ik blijf nog even kletsen. Of het boekje van oncoloog Erik Müller Gelukkig heb je je wenkbrauwen nog.”

Eigen pad kiezen

“Zo ben ik opgewekt van aard en geniet ik van kleine dingen. Maar ’s nachts is het ook weleens donker. Dan denk ik: laat dat wolkje maar niet dichterbij komen. Je weet niet wat er op je afkomt, en dat is soms lastig. Mijn leven is nu ook accepteren en relativeren. Als dat een beetje lukt, krijg je meer rust.”

Het verhaal van Marieke heeft ook in het verenigingsmagazine gestaan in oktober 2025. Tekst: Ger Dreijer